Το παρόν άρθρο πραγματεύεται τον ρόλο των Ανθρωπιστικών Σπουδών εν σχέσει με το μέλλον της δημοκρατίας, σε μια παγκοσμιοποιημένη και τεχνοκρατικά δομημένη κοινωνία, στην οποία οι Θετικές Σπουδές χρηματοδοτούνται με σκοπό το οικονομικό κέρδος, εις βάρος των Κλασσικών Σπουδών που ολοένα και περισσότερο περιθωριοποιούνται. Αρχικά, η εν λόγω εργασία, ει είδει ιστορικής αναδρομής αναφέρεται στην ανθρωπιστική παιδεία, όπως αυτή περιγράφεται από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Κατόπιν, περιγράφει αδρομερώς το μοντέλο της εκπαίδευσης σήμερα. Μέσω της σύγκρισης, αναδύονται οι ελλείψεις του παρόντος εκπαιδευτικού συστήματος – όπως η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης, της φαντασίας, της παιγνιώδους και βιωματικής μάθησης, της ενασχόλησης με την Τέχνη, του κριτικού ελέγχου, του αναστοχασμού κ.ά. – δίχως τις οποίες τα σχολεία και οι σχολές θα μεταμορφώνονταν σε φυτώρια σκεπτόμενων δημοκρατικών πολιτών. Ανατρεπόμενες οι ανωτέρω ελλείψεις δύνανται να καταστούν εφαρμόσιμες προτάσεις, για την υγίεια της παιδείας και της κοινωνικής δημοκρατίας.