Η εκπαίδευση βρίσκεται, - όσο ελάχιστοι ίσως τομείς της δημόσιας ζωής-, στο επίκεντρο του σύγχρονου λόγου περί αλλαγής. Η ανάγκη προσαρμογής των εθνικών κρατών στις σύνθετες και αλληλοδιαπλεκόμενες μεταβολές που διαδραματίζονται στο περιβάλλον της εκπαιδευτικής διαδικασίας λόγω της παγκοσμιοποίησης, οι ζωηρές αντιπαραθέσεις επί του πρακτέου, αλλά και οι προτάσεις-στόχοι για την εκπαίδευση που εμπεριέχονται στα επίσημα Ανακοινωθέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Διεθνών Οργανισμών, κυρίως του ΟΟΣΑ και της ΟΥΝΕΣΚΟ, πιστοποιούν την εκδήλωση αυτού του έντονου ενδιαφέροντος. Με διαφορετικές προτεραιότητες και δυνατότητες, ο καθένας από τους προαναφερθέντες υπερεθνικούς πρωταγωνιστές κατασκευάζει μια συγκλίνουσα εκπαιδευτική ρητορική που σκιαγραφεί ένα νέο εκπαιδευτικό παράδειγμα και μια καινούργια επαγγελματική ταυτότητα για τον σύγχρονο εκπαιδευτικό. Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί αναγνωρίζουν αυτή την πραγματικότητα, όχι όμως με επαρκή ενημέρωση.