Η διδασκαλία και η εκμάθηση της ελληνικής ως δεύτερης/ξένης γλώσσας (Γ2) συνιστούν ένα επιστημονικό πεδίο µε αυξανόμενο ενδιαφέρον και πλείστες ερευνητικές δυνατότητες. Ανάμεσα στις επικρατέστερες γλωσσολογικές προσεγγίσεις για την εν λόγω διδασκαλία είναι η επικοινωνιακή προσέγγιση με άξονα την αξιοποίηση αυθεντικού υλικού. Τούτο, επειδή συχνά οι μαθητές μιας Γ2 βρίσκονται, στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αντιμέτωποι με περιορισμένη έκθεση σε πολιτισμικά στοιχεία, ιδιαιτερότητες και κώδικες επικοινωνίας στη γλώσσα στόχο, με αποτέλεσμα να φτάνουν σε σημείο αφενός να κατακτούν τις αναγκαίες για το επίπεδο γλωσσομάθειάς τους γραμματικοσυντακτικές και λεξιλογικές δομές, αλλά αφετέρου να δυσκολεύονται να συνδιαλλαγούν με φυσικούς ομιλητές και, συνεπώς, να ανταποκριθούν σε καταστάσεις που χρήζουν κατανόησης κοινωνικών δομών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών. Υπό το πρίσμα αυτό στο παρόν άρθρο, μέσα από την παρουσίαση μελέτης περίπτωσης µε τη μορφή έρευνας δράσης, διερευνάται η αποτελεσματικότητα της χρήσης αυθεντικού υλικού στη διδασκαλία της ελληνικής ως Γ2 σε δομή ασυνόδευτων ανήλικων στο πλαίσιο μη τυπικής εκπαίδευσης.