Η σύγχρονη κοινωνία της γνώσης χαρακτηρίζεται από σύνθετες δομές, έντονη διαφορετικότητα και αναπόφευκτη πολυπλοκότητα. Ως εκ τούτου, η εκπαιδευτική κοινότητα λειτουργεί πλέον μέσα σε ένα πλαίσιο πολυδιάστατων αλλαγών, όπου το νέο ποιοτικό εκπαιδευτικό ιδεώδες χρειάζεται επαγγελματισμό και βελτιωμένες πρακτικές, οι οποίες απορρέουν από τη βιωματική μάθηση, τη συνεχή έρευνα και επιμόρφωση με γνώμονα την ανάπτυξη μιας «κουλτούρας επαγγελματικής μάθησης» μέσα στο σχολικό οργανισμό (Elmore, 2002, Bransford et al., 2000). Η παρούσα εργασία διερευνά τις στάσεις Ελλήνων εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης αναφορικά με τη συμβολή των κοινοτήτων πρακτικής στην επαγγελματική ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών καθώς και στη βελτίωση της σχολικής μονάδας. Γίνεται μία εννοιολογική ανάλυση και παρουσίαση των βασικών χαρακτηριστικών της κοινότητας πρακτικής και της σύνδεσή της με το σχολικό πλαίσιο. Εργαλείο της έρευνας αποτελεί η ημι-δομημένη συνέντευξη ενώ τα κύρια ευρήματα και η ερμηνεία των αποτελεσμάτων αναδεικνύουν τη σημαντικότητα της ύπαρξης κοινοτήτων πρακτικής στο «νέο» σχολείο.