Στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, στην Ελλάδα, πολλοί μαθητές θεωρούν ότι η Ιστορία δεν αποτελεί ένα σημαντικό μάθημα, κατά κύριο λόγο εξαιτίας της στείρας μετωπικής διδακτικής διαδικασίας μέσα από το ένα καθιερωμένο βιβλίο. Παράλληλα, η διαρκής τάση των μαθητών στρέφεται προς την τεχνολογία απέναντι στην οποία η Ιστορία φαντάζει ένα εντελώς διαφορετικό γνωστικό αντικείμενο, καθώς, κατά βάση, διαμορφώνεται πάνω στο μηχανισμό αποστήθισης γεγονότων και καταστάσεων και όχι στην παρατήρηση, στην έρευνα, στην εφαρμογή και στη διαπίστωση, μεθόδους που ισχύουν για τα θετικά, κυρίως, μαθήματα. Αφήνοντας πίσω το αιτούμενο του γερμανικού ιστορισμού του 19ου αι. με τη συνεχή συγκέντρωση πηγών για την ανάδειξη της σχέσης αιτίου-αιτιατού με σκοπό την αληθινή ιστορική καταγραφή των γεγονότων, το σύγχρονο μάθημα της Ιστορίας, ως συνολικής, μέσα στη σχολική τάξη, έχει την ανάγκη αποκωδικοποίησης κάθε στοιχείου, υλικού και άυλου. Επιπλέον, τίθεται και η διάσταση της δημόσιας ιστοριογραφίας. Η πλέον, δε, ενδιαφέρουσα πρόταση είναι η δημιουργία ντοκιμαντέρ.