Η στασιμότητα και περιθωριοποίηση της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης (Π.Ε.) στην ελληνική σχολική πραγματικότητα διεγείρει έντονο προβληματισμό για τη βιωσιμότητα του θεσμού. Η βιβλιογραφική ανασκόπηση ανέδειξε τον ρόλο της επιμόρφωσης στην Π.Ε. για προώθηση και αναβάθμιση της ποιότητας των προγραμμάτων της, αλλά και της προσωπικής θεωρίας των εκπαιδευτικών για μεγιστοποίηση των οφελών από την επιμορφωτική υποστήριξη. Έτσι, η παρούσα έρευνα, εκπονηθείσα στο πλαίσιο μεταπτυχιακών σπουδών της γράφουσας στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Ε.Α.Π.) (2013-2014), επιχείρησε να αναδείξει πώς επιμόρφωση και προσωπική εκπαιδευτική θεωρία για την Π.Ε. αποτυπώνονται στη διδακτική πράξη εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ακολουθώντας ποιοτική μεθοδολογική προσέγγιση με αξιοποίηση ημιδομημένης συνέντευξης και εφαρμογή ανάλυσης περιεχομένου για εξαγωγή συμπερασμάτων. Τα αποτελέσματα έδειξαν τον ρόλο και τη σημασία της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών και της προσωπικής θεωρίας τους στην υλοποίηση προγραμμάτων Π.Ε., καθώς και την ανάγκη διαρκούς αμοιβαίας ανατροφοδότησής τους για τη βελτιστοποίηση της ποιότητάς της.