Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι να καταγράψει τις απόψεις των εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σχετικά με το ζήτημα της συνεργασίας σχολείου – οικογένειας στις περιπτώσεις μαθητών/ τριών με συναισθηματικές και συμπεριφορικές διαταραχές. Ειδικότεροι ερευνητικοί στόχοι είναι η κατανόηση του τρόπου προσέγγισης της έννοιας της συνεργασίας σχολείου – οικογένειας από τους εκπαιδευτικούς, των στρατηγικών που χρησιμοποιούν για τη συνεργασία και των παραγόντων που θεωρούν καθοριστικούς για τις σχέσεις σχολείου – οικογένειας. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της ποιοτικής έρευνας διεξήχθησαν συνεντεύξεις με οχτώ καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με εμπειρία στην στη διαχείριση μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες. Τα ευρήματα αποκάλυψαν μια αξιοσημείωτη τάση: ενώ υπήρχε μια στενή και περιορισμένη αντίληψη της έννοια της συνεργασίας σχολείου – οικογένειας, διαφάνηκαν ταυτόχρονα ενδείξεις μιας επιθυμίας για στροφή προς την καλλιέργεια πιο βαθιών και ουσιαστικών συνεργατικών σχέσεων μεταξύ σχολείων και οικογενειών. Αυτό σηματοδοτεί μια πολλά υποσχόμενη πορεία προς την κατεύθυνση της δημιουργίας πραγματικά ανοικτών σχολείων, που θα συνεργάζονται με τις οικογένειες των μαθητών και τις τοπικές κοινότητες, με σκοπό την συνολική ευημερία των μαθητών.