Η παρούσα εργασία διερευνά τη διγλωσσία, την πολυγλωσσία και τη διαγλωσσικότητα ως κοινωνικές πρακτικές στο ελληνικό σχολικό περιβάλλον. Ιστορικές και κοινωνικοπολιτικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια έχουν προκαλέσει αλλαγές στο ελληνικό κοινωνικό πλαίσιο αλλά και στα ελληνικά σχολεία. Ως αποτέλεσμα, η δι-/πολυγλωσσία είναι μια ευρεία συνήθης πρακτική στη γλώσσα στον δημόσιο βίο και το οικογενειακό περιβάλλον, ενώ ταυτόχρονα μοιάζει με σύγχρονη παιδαγωγική πρόκληση. Μετά τη βιβλιογραφική επισκόπηση των θεωρητικών εννοιών, παρουσιάζεται και αναλύεται η έρευνα με ημιδομημένες συνεντεύξεις τριών 17χρονων μαθητών με μεταναστευτικό υπόβαθρο και δίγλωσσο οικογενειακό περιβάλλον. Η μελέτη στοχεύει να διερευνήσει τη χρήση της διαγλωσσικότητας και της διγλωσσίας στο ελληνικό σχολικό πλαίσιο. Τα αποτελέσματα σχετίζονται με την εξέταση απόψεων στο μικροεπίπεδο ιδεολογιών, σχετικά με τη διγλωσσία και τη διατήρηση ή απώλεια της γλώσσας κληρονομιάς. Επιπλέον, ανακύπτει η αναγνώριση της σημασίας της διγλωσσίας, αλλά και προκύπτουν ο φόβος χρήσης της γλώσσας της κοινωνίας υποδοχής και η αντίληψη για την ευκολία χρήσης της αγγλικής γλώσσας.