Η παρούσα έρευνα προσπαθεί να αναδείξει τη σημασία της επικρατούσας συνεργατικής κουλτούρας στην ανάπτυξη και εξέλιξη του ελληνικού δημοτικού σχολείου, διερευνώντας παράλληλα το στυλ ηγετικής συμπεριφοράς που υιοθετούν οι εκπαιδευτικοί και την πιθανή αλληλεπίδραση τους. Πεδίο εφαρμογής της έρευνας αποτέλεσε το σύνολο των εκπαιδευτικών σε επιλεγμένα ολοήμερα δημοτικά σχολεία, ενώ ως ερευνητικά εργαλεία χρησιμοποιήθηκαν της πολυπαραγοντικής ηγεσίας (M.L.Q. 5X-Short) και της συνεργατικής κουλτούρας (S.C.S.-T.F.). Ακολουθώντας, την μεθοδολογία της περιγραφικής και συσχετικής ανάλυσης Pearson, τα (Ν=782) ερωτηματολόγια χρησιμοποιήθηκαν για την εξαγωγή συμπερασμάτων βάσει των ερευνητικών ερωτημάτων που τέθηκαν. Τα αποτελέσματα της περιγραφικής ανάλυσης κατέδειξαν την υιοθέτηση σε σχετικά ικανοποιητικό βαθμό αρκετών μορφών συνεργατικής κουλτούρας-συμπεριφοράς, αναδεικνύοντας παράλληλα ως κυρίαρχη μορφή ηγεσίας τη μετασχηματιστική, χωρίς ωστόσο να παραβλέπεται η υιοθέτηση κάποιων συναλλακτικών πρακτικών, ενώ εμφανής ήταν η αποστασιοποίηση των ερωτηθέντων από την αδιάφορη ηγεσία. Η συσχετική Pearson ανάλυση αποκάλυψε την ύπαρξη στατιστικά θετικής σχέσης μόνον για το μοντέλο της μετασχηματιστικής ηγεσίας με όλες τις διαστάσεις της συνεργατικής κουλτούρας και την ύπαρξη στατιστικά θετικής ή/και αρνητικής σχέσης των μοντέλων της συναλλακτικής και αδιάφορης ηγεσίας με όλες σχεδόν τις διαστάσεις της συνεργατικής κουλτούρας.