Η διαταραχή του αυτιστικού φάσματος (ΔΑΦ) ως δια βίου νευροαναπτυξιακή διαταραχή επιβαρύνει σημαντικά την οικογένεια. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου ο εγκέφαλος επαναπροσδιορίζεται, η γλωσσική διδασκαλία γίνεται πρόκληση για τους μαθητές με ΔΑΦ και τους γονείς τους. Έχοντας ως εκκίνηση αυτό το σημείο, ο κύριος στόχος αυτού του άρθρου είναι να γνωστοποιήσει τις απόψεις και τις στάσεις που χαρακτηρίζουν τους γονείς των εφήβων με ΔΑΦ σχετικά με τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα παιδιά τους. Μέσω μιας περιγραφικής ποιοτικής μελέτης, με ημιδομημένη συνέντευξη 32 ερωτήσεων (n=30 γονείς) και με την εις βάθος ανάλυση, ο στόχος αυτός έχει επιτευχθεί. Το βασικό καταληκτικό συμπέρασμα είναι ότι οι συμμετέχοντες-γονείς επικροτούν την προσωπική τους αρωγή στην εκπαιδευτική διαδικασία, διεκδικώντας όμως τη συνεργασία των εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής, την υποστήριξη από την Ελληνική Πολιτεία και τη διαθεσιμότητα εξειδικευμένου προσωπικού και πόρων για την ομαλή διεξαγωγή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με στόχο τα βέλτιστα αποτελέσματα στις γλωσσικές δεξιότητες των εφήβων με ΔΑΦ.